Neoewolucjonizm

Neoewolucjonizm − współczesny nurt w naukach społecznych nawiązujący do klasycznego ewolucjonizmu. Rezygnuje m.in. z tezy o jednokierunkowym rozwoju całej ludzkości od form prymitywnych do społeczeństwa cywilizowanego. Największy rozwój tego nurtu zauważa się po II wojnie światowej. Neoewolucjonizm posiada znaczących przedstawicieli także i dziś^[1].

Przedstawiciele: Talcott Parsons, Leslie White, Julian Steward, Patrick Nolan, Gerhard Lenski, Vere Gordon Childe, Walter Garrison Runciman, Marshall Sahlins.

Cechy neoewolucjonizmu w porównaniu z klasycznym ewolucjonizmem^[2]:

• odejście od analizy ewolucji całej ludzkości, na rzecz badania mniejszych jednostek - społeczeństw, kultur, cywilizacji,
• odejście od wyznaczania stadiów ewolucji, na rzecz poszukiwania mechanizmów które do niej prowadzą,
• unikanie wartościowania i porzucenie idei postępu,
• unikanie twierdzeń deterministycznych, na rzecz probabilistycznych i stochastycznych,
• częściowa inkorporacja osiągnięć ewolucjonizmu w biologii.